Al weer twee boeken uit!

Het boek 'Een klein eiland' van Bill Bryson had op mij hetzelfde effect als het vorige boek, dat ik van hem las: ik lachte zo nu en dan hardop. De boeken waarbij dat gebeurt zijn zeldzaam en daarom zal ik beslist meer van Bill's boeken kiezen.
In dit boek reist hij door Groot-Brittannië, van het uiterste zuiden, via Wales naar het noorden van Schotland. Daarbij beschrijft hij veel plaatsen die ook ik bezocht heb, wat het nog leuker maakt. Wat een verschil van standpunt: voor de auteur is dit een klein eiland, voor iemand uit Holland zijn de afstanden altijd groter dan verwacht. Met een wat ironische, kritische blik bekijkt hij het land en zijn bewoners, en laat blijken van beide te houden. Het zou aardig zijn wanneer hij deze reis nog een keer ging maken en beschrijven. Er zal beslist veel veranderd zijn sinds 1995, toen hij dit boek schreef.

The book 'Notes from a small island' by Bill Bryson had the same effect on me as a former book by him which I read: I had to laugh aloud now and then. Books that make me do that are hard to find and therefore I'll definitely read more of his books.
In this book he travels through Great Britain, from the south coast, through Wales to the upper north of Scotland. He describes many places I've visited myself, which makes it even nicer. What a difference of view: for the author this is a 'small island', for somebody from Holland distances are always longer than expected! A little ironcally and critically he describes the country and its inhabitants and shows he loves them both. It would be nice when he would make this journey again and describe it . So much will have changed since 1995 when he wrote this.

Het tweede boek was maar kort, maar daarom niet minder aardig. Het heet: Rare jongens, die Hollanders en is geschreven door René van Royen, historicus, en Sunnyva van der Vegt, classica. De tekst van de achterpagina kan ik niet verbeteren:
Als inwoner van een klein land zijn we trots op onze prestaties, maar zodra onze verre voorouders ter sprake komen betrekken de gezichten: Wie wil er nu ook afstammen van barbaren en heidenen?
Wie echter de geschiedenis bekijkt vanuit het standpunt van de oude Germanen zelf, krijgt een heel ander beeld. Dan komen zij niet naar voren als onhandige en onbeschaafde domoren, maar als mensen met bijzondere talenten en waardevolle opvattingen.

The second book was only short but nevertheless quite nice. Name: Strange chaps, those Dutch. It was written by René van Royen, historian, and Sunnyva van der Vegt, classicist. I can't better the text on the back of the book:
As inhabitants of a small country we are proud of what we've achieved, but as soon as our ancestors are mentioned, we are less pleased: who wants to have barbarians and heathens as ancestors?
When you look upon history from the point of view of the old Germans themselves, one sees something completely different. They don't look like the clumsy, uncivilised and unintelligent people, but like people with special gifts and valuable opinions.

Vele klassieke teksten zijn gebruikt om aan te tonen, dat onze voorouders nog zo gek niet waren, dat vrouwen niet allemaal dik, dom en lomp waren, met lange blonde vlechten, gehuld in berenvellen of bruine of zwarte lappen. Ze droegen bontgekleurde kleding, versierd met edelstenen, en hadden 'slanke vingers': dan zou de rest ook wel niet zo grof en dik geweest zijn!
Een leuk boekje, waarin nog veel meer wetenswaardigs staat.
Many classical texts were used to show, that our ancestors weren't so bad, that the women weren't all fat, stupid and ungainly, with their blond hair in plaits, dressed in bearskins or brown or black rags.They wore manycoloured clothing trimmed with precious stones. They had 'slender fingers': so the rest can't have been so coarse and fat!
A nice little book, with much more in it.

Koude voeten, maar toch een beetje lente

Zo vaak is het hier niet echt koud, maar we hadden even winter. Ik schreef het al eerder. Deze zwaan moet wel heel koude voeten gehad hebben! Hij wandelde op het ijs van de sloot vlak bij ons huis.

It isn't often really cold here, but we had some winter a week or so ago. I wrote about it before. This swan must have very cold feet! He walked on the ice of the ditch near our house.

Het was in het weekend, dat Pepijn hier was met zijn ouders. Natuurlijk moest oma even voorlezen.

It was in the weekend when Pepijn and his parents were staying here. Of course grandma had to read stories to him.

Ik moest deze week met de trein mee, en op een van de stations moest ik een kwartier wachten. Koud!!! Nu hoest en nies ik de hele dag. En ik heb al mijn warme sokken nodig om geen koude voeten te krijgen.

This week I had to go somewhere by train and had to wait at one of the stations for about fifteen minutes. Cold!!! Now I'm coughing and sneezing all day. And I need all my warm socks to prevent getting cold feet.

Toch lijkt het voorjaar te naderen: de sneeuwklokjes bloeien bijna!

And yet spring seems to approach: the snowdrops are almost flowering!

Het volgende boek heb ik ook al weer uit. Als ik in dit tempo doorlees, kom ik wel aan die 52 boeken. Dit was Het Amerikaanse meisje, een boek van de Finse schrijfster Monika Fagerholm. Ik was er al eerder in begonnen, maar kon er toen niet doorkomen. Het beleef even doorzetten, maar nu heb ik het dan toch helemaal uit.

I've finished reading another book. When I continue in this speed, I'll finish those 52 books in time. Now I read 'The American girl' by the Finnish author Monika Fagerholm. I'd started reading it before, but had trouble getting into the story. It still was hard, but now I've read it all.

Het is een heel fascinerend boek. Het vertelt het verhaal van twee meisjes, die opgroeien in een dorp aan een meer. Beide meisjes hebben problematische jaren gehad, voor ze elkaar leerden kennen. Ze sluiten vriendschap, vertellen elkaar verhalen over hun leven. Het is niet duidelijk, hoeveel daarvan gefantaseerd is en hoeveel werkelijheid. Steeds weer worden deze zelfde verhalen verteld, met steeds een beetje minder fantasie (blijkt later) en een beetje meer waarheid. En intussen gaat het leven door.
Het moet een klus geweest zijn dit boek te vertalen uit het Zweeds, de schrijfster behoort tot een Zweeds sprekende minderheid in Finland, maar naar mijn mening is de vertaler daar goed in gslaagd. Het tempo in het boek is wat te laag naar mijn smaak en het boek was wel erg dik. Het tweede deel zal ik maar niet lezen, denk ik. Hoewel... zeg nooit nooit.

It's quite a fascinating book. It tells the story of two girls, who grow up in a village on a lake. Both girls had problematic years before they got to know each other. They become close friends and tell each other about their lives. It's never clear how much of these stories is truth and how much is fantasy. Again and again the same stories are told, with a little less fantasy each time and a little more of the truth (as it appears later) And in the mean time life goes on.
It must have been quite a job to translate this book from Swedish, the author is a member of a Swedish speaking minority in Finland, but the translator has succeeded very well, in my opinion. But the book is very slow to my taste and very thick. I don't think I'm going to read part 2. But never say never.

Tenslotte nog een foto van wat gesponnen garens en een gekloste bladwijzer. De blauwe wol is geverfd met Landscape verf, de geelbruine met walnoten.

Finally a picture of some handspun yarns and a bobbin lace bookmark. The blue wool was dyed with Landscape dyes, the yellow/brown with walnut.

Breien, klossen, weven, maar vooral: lezen!

Het was koud, dus Emmeke had haar gebreide vestje aan. Staat het haar niet prachtig?
It was cold, so Emmeke was wearing her knitted cardi. Doesn't she look great in it?

Het is wel vreemd, dat je via een groep, gemaakt voor breiers en hakers, bijna niet aan breien en haken toekomt. Omdat op Ravelry de groep is gestart, die 52 boeken wil lezen in een jaar, ben ik eindelijk ook weer eens serieus aan het lezen geslagen. In veel andere dingen heb ik ook niet zo veel zin. Het is januari. De maand waarin ik meestal niet echt lekker in mijn vel steek. Na de drukte van december denk je, dat er gelegenheid is om weer van alles te doen en te ondernemen, maar er is zoveel blijven liggen in de vorige weken, dat je het weer vreselijk (veel te) druk hebt. En daarbij komen dan allerlei slechte berichten, van mensen die ziek zijn en niet meer beter zullen worden. Zit dat in de lucht deze maand? Bakt de bakker het in het brood? Ik weet het niet, maar feit is, dat de slecht nieuws berichten me om de oren vliegen.

It's strange that one hardly does any knitting etc. because one is a member of a knitting and crochet community (Ravelry). Because I joined the group there that plans to read 52 books in a year I've started to read in earnest again. Actually I'm not in the mood for much else. It's January. The month I'm usually not feeling too happy. After the busy month of December one thinks, that there will be time again to do a lot, but so much has been left undone the month before, that one is (far too) busy again. Added to that there is all the bad news I get, of people who are ill and won't get better. Is it in the air this month? Does the baker bake something in his bread? I don't know, but it's a fact, that the bad news arrives here manifold.

Ik heb het boek uit van Donna Leon: A sea of troubles. Zo nu en dan waren er delen, die ik wel kon waarderen, maar over het geheel genomen was ik niet echt enthousiast. Het duurde heel lang, voor ik in het verhaal was (ieder onderdeel van iedere maaltijd werd wel heel omstandig beschreven, net als de sfeer op het eiland voor Venetië waar het verhaal zich afspeelt) en het eind vond ik ook niet echt goed. Dat moest wat snel allemaal. Commissaris Brunetti is een sympathieke speurder, die ook in andere boeken van Donna Leon voorkomt.

I finished reading A sea of troubles by Donna Leon. There were parts I enjoyed, but generally speaking I'm not enthusiastic. It took quite long before I got into the story (every part of every meal was described, just like the atmosphere on the island on the Venetian lagoon where the story is situated) and the end didn't please me much either. It all went a bit too fast there. Commissario Brunetti is a sympathetic detective, who is also the main person in other books by Donna Leon.

Brei enz. ik dan helemaal niet meer? Jawel hoor. Maar de trui, die ik heb uitgehaald en weer gebreid is nog steeds niet af. Het duurt wat lang allemaal omdat ik een rondbreinaald gebruik en dat ziet zo snel kan. Zodra de trui af is komt er een foto (hoop ik)

Don't I knit etc. at all any more? Yes, I do. But the sweater I frogged and reknitted hasn't been finished yet. It all takes a bit longer than usual because I use a circular needle and can't knit so fast on that. As soon as the sweater is ready I'll put up a picture (I hope)

Dit zijn de Esther sokken, ook een ontwerp van Stephanie van der Linden. Die had ik mijn vorige sokken mail vergeten!
Here are my Esther socks, another design of Stephanie van der Linden. I forgot them in my sock mail a few days ago.

Deze sok is nu onderweg, met een slipsteekpatroon in de boord en ook verder komt dat terug. Het was de mysterysock van de SKA (Ravelry) in november.
Now I'm knitting this sock, with a slip stitch pattern in the cuff. This pattern will come back later. It was the Mystery sock of SKA (Ravelry) in November

Weven doe ik ook nog zo nu en dan. Inmiddels is dit ook een moebius sjaal geworden...
I do weave so now and then. This has already become another moebius scarf...
net als deze, die Wendy gedeeltelijk weefde voor haar moeder, en die ik afmaakte.
just like this one, which Wendy started to weave for her mother and which I finished.
Op mijn Megado getouw experimenteer ik met een echo weefsel, dat nog niet helemaal is wat ik zou willen.
On my Megado loom I'm experimenting with an echo weave, which isn't quite what I'd like yet.

Nog 50

Hoe kiest iemand de boeken uit die hij of zij wil lezen?
In de bibliotheek koos ik de laatste keer dat ik er was vier boeken uit. De eerste koos ik vanwege de titel: nee, ik wilde niet bij een boekenclub, maar ging wel even proberen iedere week een boek te lezen, samen met een heleboel anderen. Toevallig was het nog een heel leuk boek ook. Het stond aangekondigd als een humoristisch boek, en er viel ook best wel wat te lachen. Maar de ondertoon was, zoals het eigenlijk hoort bij humor, vrij ernstig. De ouder wordende hoofdpersoon blijft proberen haar omgeving met de nodige ironie en relativering te bekijken. Maar een van haar beste vrienden wordt ernstig ziek. Dan wordt dat relativeren toch lastig.

How does one choose which books to read?
In the library I chose four books last time I was there. The first I took because of the title: no, I didn't want to join a bookclub either, but I did want to try and read a book each week of this new year, together with many others. It happened the book was a very good read, too. It was announced as a book in the category 'humor', and indeed: there was quite a lot to laugh about. But underneath the tone was pretty serious, as it should be with humor, I think. The ageing main person in the book keeps trying to look at her world with the necessary irony and relativity. But then one of her best friends gets seriously ill. Then it gets hard to keep on doing that.

Het volgende boek was een psychologische roman met 512 bladzijden. Moest wel lukken in een week. Titel: Behind the scenes door Anita Notaro.
De schrijfster is een Ierse tv producer, regisseur en journalist, het boek speelt zich af in de tv-wereld, dus ze weet waarover ze schrijft. Ook hier gaat het over vriendschap. Een klein beetje cliché: de ene hoofdpersoon heeft alles, wat haar hart kan begeren, maar is niet zo aardig. De ander heeft tot nu toe alleen tegenslagen gekend en is natuurlijk erg aardig. Het kostte me dan ook enige moeite om in het verhaal te komen en het te waarderen. Met de 'ster' gaat het bergafwaarts, terwijl de andere hoofdpersoon succes krijgt. Zoals gezegd: beetje cliché. Maar het is goed geschreven en het boek leest als een trein. Lekker tussendoortje.

The next book was a psychologic novel with 512 pages. Must be possible to read in a week. Title: Behind the scenes by Anita Notaro.
The author is an Irish tv producer, director and journalist, the book is about the tv world, so the author knows what she is writing about. Here friendship is an important theme as well. The story looks a bit stereotype: one main person has everything she could wish for, but isn't very nice as a person. The other has had nothing but misfortune up to now and of course she is very nice. Because of this stereotype it took a while for me to get into the story. Of course the 'star' meets with misforune in the book and vice versa. But the book is well written and a quick, pleasant read.

Nu ben ik in het derde boek begonnen: het 367 bladzijden tellende 'Sterren en strepen' van Bill Bryson. Het boek staat bij de reisboeken. De Amerikaanse schrijver is journalist, heeft lange tijd in Engeland gewoond en is weer terug in de VS. Hij beschrijft zijn vaderland met veel ironie, kritiek en oog voor het absurde. Ook vergelijkt hij wat hij meemaakt met het leven in Engeland. Ik heb nu eenderde van het boek gelezen en dreig een fan van deze Bill te worden. Zelden lach ik hardop om een boek en zelden lees ik een boek met korte verhalen achter elkaar. Deze columns zijn echter zo boeiend, dat ik er steeds nog een wil lezen en het boek slecht weg kan leggen.

Now I've started reading the third book: the 367 pages of Notes from a big country by Bill Bryson. The book was with the travel books.The author is a journalist who has lived in the UK for a long time and is back in the US now, his home country. He describes his country with much irony, criticism and an eye for the absurd. He also compares what he sees with his former life in England. I've read one third of the book now and it looks like I'll become a fan of Bill Bryson's! It's only seldom that I laugh aloud while reading a book and it's also seldom that I read a book with columns or short stories all the way to the end. These are so good to read, though, that I can't stop and want to read 'just one more' all the time.

Ik wilde vier boeken uit verschillende categoerieën kiezen. Dat is gelukt. Maar het is plezierig, dat ze, de eerste drie tenminste, allemaal een aantal uren heel prettig leeswerk betekenden. Het vierde boek is een detective.

I wanted four books from different categories. I found them. But the good thing is, that all of them - the first three in any case - meant many pleasant hours reading. The fourth book is a detective.

Sokken, sokken, sokken

De laatste weken voor kerst stonden in het teken van sokken breien. En dat niet alleen door mezelf, maar ook door de cursisten van de workshops die ik tegenwoordig geef in de wolwinkel van Wilbert Schouten in Hoorn. Op de koopavond op donderdag hebben we nu al vier groepen van acht breienthousisten.

The past few weeks socks were knit. Not just by myself, but also by the participants of the workshops I taught in Wilbert Schouten's yarn shop. On Thursdayevenings we have four groups of knitting enthusiasts.

Op de deur staat de cursus sokkenbreien aangekondigd.
The workshop in sock knitting is announced on the door
Hier mijn favoriete wolwinkel in al zijn glorie.
Here my favorite yarnshop in all its glory (is this English?)

Maar natuurlijk brei ook ik nog steeds sokken en hier zijn de laatste aanwinsten.

But of course I do still knit socks, too, and here are the latest.

Gebreid van Jitterbug, wat niet direct een van mijn favoriete garens is. Het ziet er mooi uit, maar is me iets te dik en te stug. Bovendien gaan er maar vrij kleine sokjes uit 100 gram.
Knit in Jitterbug yarn, which isn't exactly one of my favorite sock yarns. It looks very pretty, but is too thick and to hard for me. Besides only rather small socks can be knitted of 100 grams.
Om een onduidelijke reden wil deze foto alleen op zijn kant staan. Dit zijn mijn bladranksokken, naar een ontwerp van Cat Bordhi, die heel leuk waren om te breien. Garen: Meilenweit cashmir/zijde.
For some unclear reason this picture only wants to be published on its side. These are socks, designed by Cat Bordhi, which were fun to knit. Yarn: Meilenweit cashmir/silk

En dan de entrelacsokken, volgens een patroon van Steffi van der Linden. Ook hier weer geen moment verveling tijdens het breien: het patroon zit vol met structruurtjes! Het grootste deel van deze sokken breide ik tijdens onze vakantie in Duitsland.
And now the entrelacsocks, following a pattern by Steffi van der Linden. Here too, there was never a dull moment: the pattern was full of different structures. The greater part of these I knit during our holidays in Germany.

Deze sokken (Seven of Sundays) waren een project van de Nederlandse Yahoo sokkenbreigroep. These socks (Seven of Sundays) were a project of the Dutch Yahoo sock kntting group.En voor vandaag tenslotte mijn handgesponnen koffieboon sok. Lekker warm!
And finally for thoday my handspun coffeebean socks. Nice and warm!

52 boeken

Natuurlijk is het niet verstandig, maar Ravelry heeft me weer in de verleiding gebracht het nieuwe jaar te beginnen met plannen iedere maand iets af te krijgen. Nu gaat het erom in de 52 kersverse weken die voor ons liggen, 52 boeken te lezen. Waarschijnlijk gaat (ook) dat niet lukken, maar proberen kan natuurlijk altijd. En het is natuurlijk erg leuk om te zien wat anderen lezen. Zo kom je nog eens op ideeën! Het eerste boek staat op mijn boekenplank hiernaast: 'Nee, ik wil niet bij een leesclub!' van Virginia Ironside. De titel leek me wel toepasselijk.

Of course it's hardly wise, but Ravelry tempted me again to start trying to finish something each week or month. Now we'll try to finish reading 52 books in 52 weeks. Probably this won't be done (either), but of course one can always try. And of course it's always fun to see what other people read. It gives you ideas! My first book is on the bookshelf on the right. It's: No, I don't want to join a bookclub! by Virginia Ironside. The title seemed fitting to me.

Het is het verhaal van een gepensioneerde tekenlerares. Ze wordt zestig en zegt dat geweldig te vinden. Ze staat nog midden in het leven en wenst niet bezig gehouden te worden, zoals met het volgen van talencursussen of het lidmaatschap van leesclubs. Haar eerste kleinzoon wordt geboren, wat ze geweldig vindt. Veel vragen heeft ze (toch) ook: moet ze de seks nu toch afzweren? En mannen meteen ook maar?
Ik lees dit boek in de Nederlandse vertaling, geleend van de bibliotheek.

It's the story of a retired art teacher. She celebrates her 60th birthday and says she loves that. She is still feeling in the middle of life and doesn't want to be patronised or kept busy with things like language lessons or the membership of bookclubs. Her first grandson is born, which she thinks is marvellous. (Still) she has many questions: will she say goodbye to sex forever? And while she's at it: to men in general as well?
I read the Dutch translation of the book, got it from the local library

Nieuw jaar, nieuwe kansen!

Gelukkig Nieuwjaar allemaal!

Het is schandalig lang geleden, dat ik een blogbericht heb gemaakt, maar het was dan ook december. Niet helemaal mijn maand. Natuurlijk: het is gezellig als iedereen binnen is en bij elkaar zit. Maar voor het zover is...

En al dat (kinder)bezoek betekent ook, dat de computer nogal eens bezet is, dus ook dan komt er niet van bloggen. We zijn nu ook nog in het gelukkige bezit van een Nintendo Wii, en ook dat was bij zowel kinderen als kleinkinderen een groot succes. Heel gezellig met zijn allen spelen!

Van textiele bezigheden kwam niet veel. Ik heb wel zo nu en dan kunnen breien, maar ook daar werd ik niet blij van: ik had mezelf getracteerd op mooie wol voor een trui, een patroon uitgezocht, dat me mooi leek, en was er enthousiast mee begonnen. De trui wordt rondgebreid, dus er zijn later in elk geval geen zijnaden te naaien, want dat wil hier nogal eens blijven liggen. Een rondgebreide trui is echter niet eenvoudig te meten. Het leek me niet helemaal te kloppen en bovendien voelde het breiwerk niet prettig aan. Toen ik de armsgaten had bereikt, besloot ik toch de naald er maar uit te trekken en eens te passen. Het paste. Net. Niet mooi. Zat niet lekker. Was veel te stijf. Met een nieuwe bol dus maar opnieuw begonnen, met minder steken en dikkere naalden. Nu maar hopen, dat dit beter gaat. Ik ben al weer bijna bij de armsgaten. In elk geval voelt het geheel veel prettiger.

Happy New Year to you all!

It's an awful long time ago since I wrote a blog, but of course it was December. Not quite my time of the year. Of course: when everybody has arrived it's enjoyable, but all the things one has to do before that...

All those people (children) visiting, also meant, that the computer wasn't free most of the time, which also made blogging impossible. Apart from that we are the happy owners of a Nintendo Wii now, which was very popular these last few weeks. Playing all together was great fun!

There wasn't much time for any textile activities either. I did some knitting, but that didn't really cheer me up. I had treated myself to some beautiful yarn to knit a sweater for myself, had chosen a pattern I liked a lot and started knitting enthusiastically. The lower body of the sweater is knitted in the round, so that no side seems have to be sewn afterwards. This is a job I tend to put off sometimes. But it is pretty hard to measure something on a circular needle. The work didn't seem right to me and on top of that I didn't like the way it felt. When I had reached the upper part, where the sleeves will be attached, I pulled out the needle and tried it on. Yes. It did fit. Just. Not feeling nice. Not pretty. Knitting felt much too tight. So I started again with a new ball of yarn, fewer stitches and bigger needles. Let's hope it will be better now. I nearly have reached the sleeves again. At least the knitting feels better now.

Dit was het eerste probeersel.
This was the first try.

Gelukkig was er nog wat tijd voor het kantkloskussen. Daarop maakte ik voor de kerst nog een paar werkstukken: een kerstpoppetje, een bladwijzer van Gravenmoerse kant, die ik met heel veel plezier heb gemaakt voor Diel, mijn schoonzuster en een sneeuwvlok (die op rode handgesponnen mohair ligt)
Fortunately there was a little time left for my lace pillow. I made a few things for Christmas: a small Christmas doll, a bookmark in Gravenmoerse lace, which I enjoyed making for Diel, my SIL and a snowflake (here on some red handspun mohair)

En natuurlijk zijn er altijd sokken om te breien. meer daarover in een volgende blog. Eigenlijk bewaarde ik ze voor de s in mijn abc-along. Maar 2008 is voorbij en het is dus niet gelukt om in een jaar alle letters af te werken. Omdat het me nu soms weerhoudt, om de 'gewone' bezigheden te beschrijven, laat ik het er maar even bij voorlopig.
And of course there are always socks to knit, but more about that in a next blog. Actually I kept them for the s in my abc-along posts. But 2008 is over and I have not succeeded in using all the letters of the alphabet in one year. Because now it sometimes keeps me from describing my 'normal' activities, I'll leave it for the moment.