Nog één keer: week van het weven

One more time: Week of weaving

Soms gaan dingen niet helemaal zoals gepland. Ik was van plan dit verslag over mijn bezoek aan dit evenement zo snel mogelijk af te maken, maar gister was het al veertien dagen geleden, dat ik die bezoeken afrondde. Toch nog maar even, want zovelen waren niet in de gelegenheid zelf ergens te kijken. Heel veel foto's maakte ik niet, want ik had het vaak te druk met kijken en praten.

Sometimes things don't work out as planned. I intended to finish my report of the Week of weaving as soon as possible, but yesterday it was a fortnight ago since my last visits. I'll tell about it anyway, because so many people couldn't go and have a look themselves. I didn't take too many photos, because I was so busy looking and talking.

Op zaterdag kozen we ervoor, de overzichtstentoonstelling in Halfweg te bezoeken. Van iedere deelnemer aan het evenement was minstens een werkstuk te zien, dus dan kreeg je in elk geval een indruk van alles wat er gebeurt in de drie deelnemende provincies.

On Saturday we decided to visit the exhibition in Halfweg, where every participant of this event showed at least one of their weaving. In that way visitors got an impression of what is happening in these three provinces that took part this year.

Ik ben geen gobelinweefster. Hoewel ik het geprobeerd heb, het ook wel leuk vond om te doen, mis ik het talent ervoor. Daarom besloot ik het atelier van Jo-Anna Meijer niet te bezoeken: een mens moet keuzes maken, nietwaar. Zodra ik binnenkwam in Halfweg, had ik er spijt van. Wat een prachtig werk maakt ze. Ik had er graag meer van gezien en ben in elk geval blij haar werk dat hier hing gezien te hebben.

I don't weave tapestries. Although I did try a few times, rather enjoyed it, I lack the necessary talent for it. Therefore I decided not to visit Jo-Anna Meijer's workshop in Bergen. One must make choices, isn't it? As soon as I entered the exhibition in Halfweg I was sorry about that decision. Such  beautiful work! I'd have loved to see more and at least I'm happy to have seen what was on show here.

Intrigerend waren de wafelweefseltjes.

The waffle weaves were fascinating.

Anna van Eijk, eigenaresse van het pand, waar deze tentoonstelling was opgesteld, toonde twee aquarellen uit haar Griekse tijd: Jaren woonde ze in Griekenland. Nu is ze terug en het luisteren naar haar verhalen, de kennismaking met haar, maakten dit bezoek al tot een feest. Zo hartelijk, zo gastvrij en zulk mooi werk. Ze is gespecialiseerd in raamweefsels en de aquarellen weefde ze op die manier uit. Ze hingen ernaast, om de hoek. Ik bleef ernaar kijken.

Anna van Eijk, owner of the building where she lives and works, showed two watercolour paintings from her time in Greece. Se lived there for years, but now she's back in the Netherlands.. Listening to her stories, getting to know her, made this visit very special for me. So kind, so welcoming, such lovely work. She specialised and taught frameweaving and she wove the watercolours in that technique. The result was there, hanging next to the paintings. I kept looking at them.

Ik vond het mooi, dat ze de weefsels in het raam liet zitten en ze zo presenteerde.

I liked it, that she kept the weavings in the original frames and presented them like that.

Veel te lang bleven we hier, keken boeken, tijdschriften, wisselden ervaringen uit. En maakten nog weer een rondje langs de weefsels.

Far too long we stayed here, looked through books and magazines, and exchanged experiences. And had another look at all the wovewn work.

We moesten toch verder en reden naar Driehuis, waar Weefkring Het Heem onderdak had gevonden in een heel verleidelijke kledingzaak. Ze hadden er een prachtige ruimte achter de winkel, waar ze hun werkstukken konden laten zien. Ik denk altijd meteen aan geverfde garens en mooie kledingstukken bij deze weefkring, en die waren er ook volop te vinden. Helaas hadden we de modeshow van donderdag gemist (ik hoorde dat et bezoek groot en enthousiast was geweest), maar gelukkig hing alles er nog wel.

We had to move on and drove to Driehuis, where weavers guild Het Heem had found room at a fashion shop. Some lovely things they sold there! The guild had a nice place at the back of the shop, where they could show there work. I always think of dyed yarns and lovely clothing when I think of this guild and I wasn't disappointed. It was a pity to have missed the fashion parade of the day before (I heard many people had come and enjoyed the show a lot) but fortunately everything that had been showed was still waiting for us.

Op een 'buitendag' had ieder lid een schering geverfd, die later thuis als sjaal werd geweven. Hier een paar van de resultaten.

On an 'outdoor day' every member had dyed a warp, which was woven later, at everybody's own place. Here a few of the results.

 

Een van de schitterende jassen van Jany.

One of Jany's beautiful coats

Tenslotte een overzicht van de ruimte.

Finally an impression of the room.

Natuurlijk was er veel meer te zien, maar het was, en is, mooi geweest. Letterlijk. Ik heb genoten, ik zei het al eerder. Was er dan helemaal geen kritiek? Nauwelijks - of het moet zijn de grootte van het gebied, waar men nu, in deze week, samenwerkte. Het was veel, en dan niet een beetje veel, maar heel veel, te groot.  Zoveel mensen tegelijk in touw. Zij allen konden niet bij elkaar kijken, maar dat niet alleen, het was ook voor de niet deelnemers (en daar hoorde ik deze keer bij, omdat ik hiervoor al vreesde en ondanks aandringen van allerlei kanten besloot mijn atelier (huis) niet open te stellen voor bezoek) onmogelijk meer dan een fractie van de adressen te bezoeken. Een provincie per jaar lijkt me ruim voldoende! Dan krijgt iedere deelnemer de aandacht die de meesten nu ook verdiend hadden.

Of course there was a lot more to see, but it was, and is, enough. I had a great time, I sais so before. Didn't I have anything to criticise? Hardly - or it could be the fact, that the area where all the participants lived, was too big. Not just a little too big, but far, far, too big. So many people working and showing at the same time. They all had no opportunity to have a look at what the others did and had done. It was what I feared from the beginning and the reason why I didn't take part and opened my workshop/home for visitors. It was impossible to visit more than a few of the 44 different addresses. One province a year seems enough to me. In that way  every participant gets the attention that most have them should also have had this year.

Toch hoop ik volgend jaar op het vervolg, in een of meer van de zuidelijke provincies. Ik heb er nu al zin in.

Yet I hope this will be continued next year, in one or more of the southern provinces. I am already looking forward to it.