Even voorstellen: Friso!

Hier is hij dan: Friso, nog geen dag oud, want de infuusnaald zit nog in zijn hoofdje - dat schijnt de standaardprocedure te zijn bij kinderen, die via een keizersnede ter wereld komen. Gelukkig is Friso een ferme knaap, van bijna acht pond en 53 cm lang, dus er was wat ruimte voor al die pleisters, slangetjes en naalden. Hij kan zich er hier duidelijk ook niet druk om maken.

Here he is: Friso, not quite a day old, because the needle is still in his head - which seems to be standard procedure for babies, born with a ceasarian. Fortunately Friso is a big boy, nearly 4 kg and 53 cm tall, so there was some space for all these plasters, needles and tubes. In this picture you can see, he can't get excited about all that.


Wij konden ons vorige week zaterdag wel even opwinden, toen Annette, onze dochter, ons belde met de boodschap dat we er een kleinzoon bij hadden. Het leek bijna onmogelijk: we waren de hele dag bij haar en haar gezin geweest, om de verjaardag van Pepijn te vieren en er was nog niets aan de hand toen we weggingen. Na het feest en de bijna vijf uur in de auto, die nodig zijn om heen en weer te rijden naar de familie, waren we net bezig naar bed te willen toen de telefoon ging. Het werd dus een beetje later, die avond.


We got a little excited ourselves last week on Saturday, when Annette, our daughter, rang up to tell that we had another grandson. It nearly seemed impossible: we had stayed with her and her family all day, to celebrate Pepijn's fourth birthday and when we left all was still quiet. After the party and the five hours in the car, needed to visit the family, we were ready for bed, when the telephone rang. It got a bit later, that evening.


De volgende dag gingen we dus maar weer op pad, opnieuw vijf uur in de auto - meestal niet zo mijn liefhebberij, maar ja, je krijgt niet iedere dag een kleinzoon!
Eerst moest ik de organisatie van de expositie 'Kunst of kunst' afbellen. Ik zou, net als twee jaar geleden, aan deze expositie meedoen. Inwoners van ons dorp, die iets op creatief gebied doen, laten daar hun werk van de afgelopen twee jaar zien. En dat is veel! En mooi! Helaas: ik moest afzeggen, want nieuwe kleinzonen gaan voor. Ik bracht wat werk naar de tentoonstellingsruimte en we vertrokken. Anderen zouden mijn werk neerleggen en -zetten en er op passen. Ik had dus niet helemaal voor niets mijn weefgetouwtje opgezet (met een handgesponnen schering).
In het ziekenhuis maakten we kennis met kleinzoon nummer 3. Een mooi kind, natuurlijk: wat zou je van een oma anders verwachten? Met dochter ging het ook goed, dus iedereen was blij.
Inmiddels zijn moeder en zoon weer thuis.


The next day we went back for another five hours in the car - usually not one of my favorite pastimes, but well, one doesn't have a new grandson every day!
First I had to tell the organisators of the exhibition 'Art or art' that I wasn't coming that day. Inhabitants of our village who do something creative, show their work every two years. Which is much! And often beautiful! New gandsons are more important though and so I had to be absent this time. I took over some of my work, which others would look after for the day. In that way I hadn't dressed my tableloom in vain (with a handspun warp).
In the hospital we were introduced to grandson number 3. A beautiful baby, of course> what can one expect from a proud grandmother? Daught was doing well, too, so everybody was happy.
At the moment mother and son are back home.


Hoewel er veel te bloggen/vertellen valt, is de tijd dan meestal nogal beperkt. In de auto naar het ziekenhuis zette ik de nieuwe 'mysterysock' van de Sock Knitters Ananymous op, de sokkenbreigroep van Ravelry waarvan ik lid ben. Ik heb nog geen foto gemaakt, maar dat komt vast later. Het is een mooi patroon, en prettig om te breien.


Although there is much to tell/blog about, time usually is rather short in these times. In the car to the hospital I cast on the new (March) mysterysock of the SKA, the sock knitting group on Ravelry. I haven't taken a photo yet, but undoubtedly there will be one later. I like the pattern and enjoy the knitting.



Het kantklossen verliep even wat minder goed. Ik had een mooi patroon gezien in Gravenmoerse kant en wilde dat maken. Mooi garen uitgezocht, meer dan 300 klosjes opgewonden en vol goede moed begonnen. Voor mijn ogen was het patroon echter niet te zien en ik vond het ook niet mooi worden. Na vele uren bracht de schaar uitkomst. Alle driehonderd draadjes werden afgeknipt. Heerlijk! Van het garen maakte ik een ander stuk kant, waarvan ook later vast nog een foto.


The lacemaking wasn't going as well. I had seen a pattern in Gravenmoers lace and wanted to make that. I chose a beautiful yarn, wound over 300 bobbins and started full of enthusiasm. My eyes made it hard to see the pattern, though and I didn't like the result. After trying for many hours the scissors were the solution. All threehundred ends were cut off. Lovely! I made another piece of lace of what remained on the bobbins and will take a picture of that later (I hope).> Daarom hier nog een foto van mijn laatste kloswerk: een paashaas, gemaakt tijdens de les in paasklossen op de kantklosschool.

Therefore here a picture of my latest lace: an Easter bunny, made during the lesson on Easter lace at our lace school.