Nog één keer: week van het weven

One more time: Week of weaving

Soms gaan dingen niet helemaal zoals gepland. Ik was van plan dit verslag over mijn bezoek aan dit evenement zo snel mogelijk af te maken, maar gister was het al veertien dagen geleden, dat ik die bezoeken afrondde. Toch nog maar even, want zovelen waren niet in de gelegenheid zelf ergens te kijken. Heel veel foto's maakte ik niet, want ik had het vaak te druk met kijken en praten.

Sometimes things don't work out as planned. I intended to finish my report of the Week of weaving as soon as possible, but yesterday it was a fortnight ago since my last visits. I'll tell about it anyway, because so many people couldn't go and have a look themselves. I didn't take too many photos, because I was so busy looking and talking.

Op zaterdag kozen we ervoor, de overzichtstentoonstelling in Halfweg te bezoeken. Van iedere deelnemer aan het evenement was minstens een werkstuk te zien, dus dan kreeg je in elk geval een indruk van alles wat er gebeurt in de drie deelnemende provincies.

On Saturday we decided to visit the exhibition in Halfweg, where every participant of this event showed at least one of their weaving. In that way visitors got an impression of what is happening in these three provinces that took part this year.

Ik ben geen gobelinweefster. Hoewel ik het geprobeerd heb, het ook wel leuk vond om te doen, mis ik het talent ervoor. Daarom besloot ik het atelier van Jo-Anna Meijer niet te bezoeken: een mens moet keuzes maken, nietwaar. Zodra ik binnenkwam in Halfweg, had ik er spijt van. Wat een prachtig werk maakt ze. Ik had er graag meer van gezien en ben in elk geval blij haar werk dat hier hing gezien te hebben.

I don't weave tapestries. Although I did try a few times, rather enjoyed it, I lack the necessary talent for it. Therefore I decided not to visit Jo-Anna Meijer's workshop in Bergen. One must make choices, isn't it? As soon as I entered the exhibition in Halfweg I was sorry about that decision. Such  beautiful work! I'd have loved to see more and at least I'm happy to have seen what was on show here.

Intrigerend waren de wafelweefseltjes.

The waffle weaves were fascinating.

Anna van Eijk, eigenaresse van het pand, waar deze tentoonstelling was opgesteld, toonde twee aquarellen uit haar Griekse tijd: Jaren woonde ze in Griekenland. Nu is ze terug en het luisteren naar haar verhalen, de kennismaking met haar, maakten dit bezoek al tot een feest. Zo hartelijk, zo gastvrij en zulk mooi werk. Ze is gespecialiseerd in raamweefsels en de aquarellen weefde ze op die manier uit. Ze hingen ernaast, om de hoek. Ik bleef ernaar kijken.

Anna van Eijk, owner of the building where she lives and works, showed two watercolour paintings from her time in Greece. Se lived there for years, but now she's back in the Netherlands.. Listening to her stories, getting to know her, made this visit very special for me. So kind, so welcoming, such lovely work. She specialised and taught frameweaving and she wove the watercolours in that technique. The result was there, hanging next to the paintings. I kept looking at them.

Ik vond het mooi, dat ze de weefsels in het raam liet zitten en ze zo presenteerde.

I liked it, that she kept the weavings in the original frames and presented them like that.

Veel te lang bleven we hier, keken boeken, tijdschriften, wisselden ervaringen uit. En maakten nog weer een rondje langs de weefsels.

Far too long we stayed here, looked through books and magazines, and exchanged experiences. And had another look at all the wovewn work.

We moesten toch verder en reden naar Driehuis, waar Weefkring Het Heem onderdak had gevonden in een heel verleidelijke kledingzaak. Ze hadden er een prachtige ruimte achter de winkel, waar ze hun werkstukken konden laten zien. Ik denk altijd meteen aan geverfde garens en mooie kledingstukken bij deze weefkring, en die waren er ook volop te vinden. Helaas hadden we de modeshow van donderdag gemist (ik hoorde dat et bezoek groot en enthousiast was geweest), maar gelukkig hing alles er nog wel.

We had to move on and drove to Driehuis, where weavers guild Het Heem had found room at a fashion shop. Some lovely things they sold there! The guild had a nice place at the back of the shop, where they could show there work. I always think of dyed yarns and lovely clothing when I think of this guild and I wasn't disappointed. It was a pity to have missed the fashion parade of the day before (I heard many people had come and enjoyed the show a lot) but fortunately everything that had been showed was still waiting for us.

Op een 'buitendag' had ieder lid een schering geverfd, die later thuis als sjaal werd geweven. Hier een paar van de resultaten.

On an 'outdoor day' every member had dyed a warp, which was woven later, at everybody's own place. Here a few of the results.

 

Een van de schitterende jassen van Jany.

One of Jany's beautiful coats

Tenslotte een overzicht van de ruimte.

Finally an impression of the room.

Natuurlijk was er veel meer te zien, maar het was, en is, mooi geweest. Letterlijk. Ik heb genoten, ik zei het al eerder. Was er dan helemaal geen kritiek? Nauwelijks - of het moet zijn de grootte van het gebied, waar men nu, in deze week, samenwerkte. Het was veel, en dan niet een beetje veel, maar heel veel, te groot.  Zoveel mensen tegelijk in touw. Zij allen konden niet bij elkaar kijken, maar dat niet alleen, het was ook voor de niet deelnemers (en daar hoorde ik deze keer bij, omdat ik hiervoor al vreesde en ondanks aandringen van allerlei kanten besloot mijn atelier (huis) niet open te stellen voor bezoek) onmogelijk meer dan een fractie van de adressen te bezoeken. Een provincie per jaar lijkt me ruim voldoende! Dan krijgt iedere deelnemer de aandacht die de meesten nu ook verdiend hadden.

Of course there was a lot more to see, but it was, and is, enough. I had a great time, I sais so before. Didn't I have anything to criticise? Hardly - or it could be the fact, that the area where all the participants lived, was too big. Not just a little too big, but far, far, too big. So many people working and showing at the same time. They all had no opportunity to have a look at what the others did and had done. It was what I feared from the beginning and the reason why I didn't take part and opened my workshop/home for visitors. It was impossible to visit more than a few of the 44 different addresses. One province a year seems enough to me. In that way  every participant gets the attention that most have them should also have had this year.

Toch hoop ik volgend jaar op het vervolg, in een of meer van de zuidelijke provincies. Ik heb er nu al zin in.

Yet I hope this will be continued next year, in one or more of the southern provinces. I am already looking forward to it.

Week van het weven (vervolg)

Week of weaving II

Nadat we dinsdag met de trein naar Haarlem waren gereisd (we hadden nog een kaartje om vrij te reizen en dat moest opgemaakt worden), pakten we op woensdag toch maar de auto. We wilden naar het meest noordelijke adres van de lijst: naar Gerbregt Noorman in Anna Paulowna. In de trein hadden we het afschuwelijk koud gehad, omdat de airco op volle toeren werkte en niet uitgezet kon worden, maar nu stroomde de regen naar beneden. Ongezellig en donker.

After travelling by train on Tuesday we decided to go by car on Wednesday. We wanted to visit the most northern address of the list of participants: Gerbregt Noorman in Anna Paulowna. In the train it had been freezing cold the day before: the airco was working full speed and couldn't be turned down, but now the rain was puring down. It was very wet and dark.

Gerrie had alles uitgestald in de tuin. Ze woont in een schattig huisje met een prachtige tuin erom heen, maar helaas: nu moest alles binnen geshowd worden, of onder de veranda. Jammer! Het maakte ons bezoek echter niet minder plezierig. We bekeken het weefwerk en de gevilte werkstukken, die uitgespreid lagen.

Gerrie had made quite a show in her garden. She lives in a lovely little house, with a beautiful garden surrounding it, and now everything had had to be taken indoors or under the veranda, where it was dry. A pity! But it didn't spoil our visit. We had a look at all the weaving and felting on show,

Een van de leerlingen van Gerrie had ook een hoekje gekregen om haar viltwerk te tonen.

One of Gerrie's pupils had a corner in which she could show her felted pieces.

Toen de koffie en de heerlijke vlierbessentaart op was, en toen we uitgepraat waren met Gerrie en het overige bezoek, gingen we verder. Naar Bergen, dachten we. Dat leek aardig in de route. Hoewel er daar twee adressen op de lijst stonden, kozen we voor dat van Sien Ulder. De regen stroomde onverminderd verder - het leek zelfs nog wel harder te gaan. Na alle opstoppingen in Bergen, waar de straat chronisch opgebroken lijkt te zijn, hadden overwonnen,. vonden we het juiste adres. Parkeren leek een probleem: plaats genoeg, maar alleen voor vergunninghouders. We zetten de auto toch maar zo dicht mogelijk bij en liepen naar het juiste huis. Daar werden we ontvangen met het vriendelijke verzoek nog maar even tot half twee (een uurtje later) een wandelingetje door het dorp te gaan maken: men was aan het lunchen! Daarvan stond niets in onze gegevens, maar we keken nog eens veelbetekenend naar de lucht, de regen en de druipende bomen. Wandelingetje? We dachten toch van niet. We vroegen nog wel, hoe dat met parkeren moest? O, een half uurtje kun je hem hier wel laten staan, was het antwoord.
We zijn maar weer ingestapt, hebben opnieuw de opstoppingen doorstaan en reden naar Marion Berkhout in Alkmaar.
Marion had op haar hevelriet getouwtje een kleurige schering opgezet, die bezoekers konden gebruiken om het weven uit te proberen. Die morgen was er al iemand geweest, die zo enthousiast met een zelfgeweven lapje naar huis was gegaan, dat een nieuwe weefster geboren leek te zijn.

When we had drunk the coffee and eaten the lovely elderberry pie, we went on again. We planned to go to Bergen. It seemed a logical address to continue our way. Although there were two addresses in that village we decided to visit Sien Ulder. The rain was still pouring down - it even seemed worse than before. After managing to get past the road works in the village (and the lots of traffic standing still tere), we reached the right place. We were received with the kind request to go for a walk a bit, until half past one (an hour later) because they were having lunch. This was not mentioned in our information about the different places to visit. We looked up at the dark clouds, the rain and the dripping trees. A walk? We didn't think so. It had been a problem to park the car in that road, and we asked if it was ok where it was now. The answer was, that it would certainly be, for half an hour or so.
We went back into our car and drove to Marion Berkhout in Alkmaar. Marion had put a colourful warp on her rigid heddle loom, which visitors could use to try out weaving. Earlier that morning somebody had tried it and had left full of enthusiasm with a small woven piece. A new weaver seemed to have been born.

Dit had Marion op haar eigen, geleende, getouw staan. Leuk weefsel.
Ook hier was het weer erg gezellig, met aanloop van ook voor mij diverse bekenden. Dat maakt zulke bezoeken extra leuk.

This is what Marion had on her borrowed loom. Nice work.
Here too, people went and came. Many people I also knew. This makes these visits such fun.

Vermoeiend is al dat gekijk en gepraat wel. Twee bezoeken op een dag bleken het maximale te zijn op een dag, dus we gingen weer terug naar huis.

All this admiring and talking is pretty tiring, though. Two visits on one day turned out to be enough, so we went home.

Op donderdag, hemelvaartsdag, hadden we even een rustdag. Vrijdag stapten we weer in auto en reden naar Hoorn, waar in Centrum Ouderenzorg Avondlicht een tentoonstelling was ingericht met werk van de weefkring Hoorn, de kring waarvan ik jarenlang lid ben geweest. De ruimte die beschikbaar was was licht en ruim, het werk was mooi en tentoongesteld met de nodige zorg en respect voor zowel werk als maakster. Heel plezierig was het, dat bij ieder werkstuk ook de naam van de weefster hing of lag. Omdat ik bijna iedereen van deze kring ken werd het een leuk spel, om te raden wat van wie was.

On Thursday we decided to take a day off. On Friday we went on and drove to Hoorn, where the local weavers' guild had their exhibition. For years I've been a member of this group.
The space they had was nice and light, the work was beautiful and showed with the necessary attention and respect for work and weaver. It pleased me to see the names of the weavers added to every piece. Because I know almost every member of this guild it became a nice game to guess who was the maker of which piece.

Een kussen/A pillow

 Een sjaal/A scarf.

Diverse jasjes/Several jackets

Om dit verhaal niet te lang te maken morgen (hoop ik) nog een vervolg, met daarin mijn belevenissen op de zaterdag, voor mij de laatste dag van deze weefweek.

This post will be too long when I add my report of the Saturday: my last visits during this weaving week. They will follow tomorrow (I hope)