Week van het weven II

Week of weaving II

Na het geslaagde bezoek aan Doesburg vervolgden we onze bezoeken in Doetinchem. Daar hield Riek Bruggink open huis. Dat bedoel ik vrij letterlijk, want we mochten alle drie etages, gevuld met weefwerk, bekijken.
Het huis was weer snel gevonden met behulp van het bekende vaandel.

After the succesful visit to Doesburg we continued our visits in Doetinchem, where Riek Bruggink held 'Open House', which I mean literally: we were allowed to look on all three floors, filled with weavings.
The house was easy to find, helped by the, by now, well known flag outside.

Binnen was het een drukte van belang en ik ontmoette er bovendien meer Noord Hollanders, oude bekenden uit de weefwereld. We praatten natuurlijk even bij, want we hadden elkaar lang niet gezien.

Inside it was pretty crowded and I met a few people from our own western province, whom I have known for years from the weaving world. Of course we chatted and exchanged the latest news, because we hadn't met for quite a long time.

Toen werd het tijd om echt het weven te bekijken. Er was zoveel te zien. Hier een paar indrukken.

Then it was time to have a look at the weavings. There was so much to see. Here a few impressions.

Ik was vooral enthousiast over iets, wat met weven weinig te maken had: drie paneeltjes met open naaiwerk, op een manier gemaakt, die ik zelf ook eens gebruikt had (links boven aan de muur). Ik maakte er een kubus van, Riek lijstte ze in (zoals bijna alles wat ze maakt) en hangt ze aan de muur.

I especially liked something, that had nothing to do with weaving: three small panels with cut-work embroidery (top left on the wall), made in a way I used myself years ago. I made them (six of them) into a cube, Riek framed them, just like almost everything she makes, and hung them on the wall.

Liggend een paar weefsels, geïnspireerd door een gedicht (dat rechtop staat, achter de weefsels)

Lying here are a few weaves, inspired by a poem (standing upright behind the weaves)

We wilden ook graag kijken bij de Rozengang in Aalten. Al heel lang stond dat op mijn verlanglijstje en dit leek een goede gelegenheid. Van de kennissen, die ik op het vorige adres had ontmoet, had ik al gehoord, dat dit niet eenvoudig te vinden zou zijn. En inderdaad: onze TomTom voerde ons herhaaldelijk bij een particulier het erf op, waarna de weg dood liep op een groot hek. Toch maar weer eens ouderwets de weg vragen. Dat werd een heel eind omrijden.
Net voor sluitingstijd hadden we het gevonden: een ruimte vol getouwen, mooie garens te koop (ik hield me in, want ik heb nog zo het een en ander, en weet ze nu te vinden!

We also wanted to have a look at the Rozengang in Aalten. It had been on my wish list for quite a while and this seemed a good opportunity. The friends I met at the address before this, had already told me it wouldn't be easy to find. And indeed: our navigation system sent us to the door of private people (no weavers) and the road was a dead end, with a huge gate across. We had to be oldfashioned and asked the way. That meant we had to drive a long way around.
Just before they were going to close the shop for the day we found them: a spacy room, full of looms and beautiful yarns for sale. I didn't buy any, because I still have some stash and know where they are now!. 

Er stond een groot, antiek getouw, waarop een wever in Zweeloo zijn brood had verdiend. Hij weefde, zijn vrouw naaide. De Rozengang had het getouw gekocht, toen ze hun bedrijf beëindigden. Het pneumatisch aangedreven schietspoelgetouw moest even bewonderd worden, de heer des huizes demonstreerde.

There was a big, antique loom, on which a weaver in a small village in the east used to earn his living. He wove, his wife sewed. The Rozengang bought the loom when they ended their workshop. Of course I had to see the pneumatically driven loom. The master of the house demonstrated.

Het was inmiddels laat geworden. Tijd om ons logeeradres bij dochter op te zoeken. Heerlijk zitten, met de benen omhoog. Gezellig bijpraten, met de kleinkinderen bemoeien en lekker slapen, om de volgende morgen verfrist weer verder te gaan.

By then it was late. Time to go to our daughter's, where we would stay the night. Sitting down, putting our feet up. Chatting together, paying attention to the grandchildren. Having a good night's sleep, to be able to continue our trip the following morning.

We hadden het plan, om naar Winterwijk te gaan. Daar exposeerde een groep, die zich '12' noemde. We hadden gehoord, dat ongeveer de helft van de bezoekers het niet zo geweldig vond, de andere helft was enthousiast. Ik bepaal graag zelf, tot welke helft ik behoor, dus we gingen richting Winterswijk.
Ook hier een adres, dat niet te vinden was. We konden wel tamelijk dichtbij komen, hadden ook een idee, waar het zou moeten zijn, maar het onverharde weggetje liep dood. Uiteindelijk vroegen we opnieuw de weg aan een man, die post rondbracht, en duidelijk bekend was. Hij adviseerde ons, de auto te parkeren en een klein stukje te gaan lopen. We kwamen toen wel door de achterdeur van de galerie, waar de tentoonstelling werd gehouden, maar dat mocht te pret niet bederven.

We had planned to go to Winterswijk. There a group, called '12' held its exhibiton. We had heard, that about half the visitors didn't like this presentation very much, the other half loved it. I like to decide to which half I belong, so we went to Winterwijk.
Another address that couldn't be found. We got pretty near, had an idea where we should be, but the unpaved road was another dead end. At last we asked the way again, this time with a man who was delivering letters and obviously would know his way around. He advised us to park the car and walk a short way. We reached our destination, the galery, through the back door, but that didn't spoil our fun.

Ik zou gaan behoren tot de helft, die waardering had voor het getoonde. Het enthousiasme spatte er van af. En tja: het was hier en daar wat experimenteel, en het was niet allemaal weefwerk, maar het was met fantasie gemaakt en gepresenteerd, er was duidelijk met een groep gewerkt, wat ook weer een nieuwe dimensie aan het geheel gaf.

I was going to be one of the people who liked what was on show here. Enthusiasm abounded. Yes, it was experimental here and there and not everything was woven, but it had been made with lots of fantasy and it was clear a group had been working together, which gave it all a new dimension.

De groep heet '12' omdat ze begonnen in 2012 en omdat ze twaalf leden tellen. Ze begonnen tijdens een cursus en dat beviel zo goed, dat ze samen zijn blijven werken. De meesten hebben een weefachtergrond, gebruiken bij een gezamenlijke opdracht ook meteen het getouw, anderen gebruiken ook andere technieken. Iedereen heeft duidelijk zijn eigen stijl en voorkeur.
Boeiend om te zien.
Hier teken ik al weer een gastenboek (wat moeilijk om iedere keer weer wat te bedenken). Achter mijn hoofd negen kleine geweven paneeltjes (ik heb hier geen duidelijkere foto van). Ze blonken uit in eenvoud, waren mooi ingelijst en tot een geheel samengevoegd. Hoewel ze echt geweven waren, zagen ze er bijna uit als borduurwerk, met heel summiere streepversiering. Mooi!

The group is called '12' because they started in 2012 and have 12 members. They started working together during a workshop they did and liked that so much, that they kept on working together. Most of them have a weaving background, they use a loom for nearly every theme they work on. Others also use other techniques. Everyone's style and preference is quite visible.
Interesting.
In the picture I'm signing another visitor's book. Hard to think of something to write each time. You can see, on the wall behind my head, nine small panels (I haven't got better pictures of them). They were very simple, had been framed beautifully, and joined nicely to one object. Althoug they had been woven, they looked a lot like embroidery, with very simple stripes. Lovely!

Het laatste adres op weefgebied (we bezochten nog wel even een kleine camping, waar we binnenkort misschien willen kamperen en die toch vlakbij was), was Louet. Daar exposeerden Nel Vervoorn en Ank Hazelhoff.  Zij waren de dames, die me op de kantexpositie zo enthousiast hadden gemaakt. Hun werk hing in de showroom van louet, tussen de weefgetouwen.

Our last address that day, as for weaving (we visited a small campsite in between, which was near and where we might go camping later this summer) was Louet. Nel Vervoorn and Ank Hazelhoff showed their work in Louet's showroom, between all the looms.

Een van beide dames was gespecialiseerd in het werken met koperdraad, de ander maakte platte, maar technisch mooie en ingewikkelde weefsels. Van het koperdraad vond ik vooral een klein vogeltje prachtig, verder hier een impressie van wat tussen de getouwen aan de muren hing

One of the two ladies specialised in working with brass wire, the other made flat, but complicated beautiful weaves. I loved the little wire bird (no picture) od the wire weaves, and give a impression here of what was hanging on the walls between the looms..

We aten nog wat en gingen toen weer terug naar huis. Laat in de middag waren we terug. Ga ik nu volgend jaar meedoen? Ik weet het nog steeds niet. Het is verleidelijk, maar ook hoogst vermoeiend. Ik denk, dat ik maar weer als toeschouwer op ga treden.

We had some lunch and then we went back home. late in the afternoon we were back. Will I take part, when the event will be held in our province next year? I can't decide yet. I'm tempted, but it is also very tiring. I think I'll be one of the visiting weavers again.